Μια ωραία καλοκαιρινή μέρα βγήκαμε έξω με τις φίλες μου να παίξουμε. Κουραστήκαμε λίγο και είπαμε επειδή είναι πολύ ζέστη μια μέρα σύντομα να πάμε θάλασσα. Αποφασίσαμε να πάμε την επόμενη κιόλας μέρα.
Το άλλο πρωί αφού ετοιμάσαμε τα απαραίτητα (αντιηλιακά, μπάλα, χαλάκι και άλλα) ξεκινήσαμε όλες μαζί. Πήγαμε και καθίσαμε λίγο έξω στην αμμουδιά για να δούμε λίγο τη γαλάζια θάλασσα και να ακούσουμε τον ωραίο ήχο της άμμου όταν πατούσανε πάνω της οι άνθρωποι.
Μετά πήραμε την πολύχρωμη και μεγάλη μπάλα και μπήκαμε μέσα στο δροσερό νερό για να παίξουμε. Τα κορίτσια μου είπαν να πάμε πιο βαθιά να παίξουμε γιατί θα είχε πιο πολλή πλάκα. Σαν παίζαμε η Λίζα πέταξε ψηλά τη μπάλα και η Ελίζαμπεθ πήγε να την φέρει. Η Ελισάβετ, η Λίζα, η Άννα, η Μαλβίνα και εγώ περιμέναμε για λίγη ώρα την Ελίζαμπεθ αλλά αυτή δε φάνηκε.
Τότε όλες αποφασίσαμε να πάμε να την βρούμε. Πήγαμε μέσα βαθιά που πήγε και η Ελίζαμπεθ. Ψάξαμε όλες πολύ καλά αλλά καμία δεν την βρήκε. Ξαφνικά εκεί που είμασταν και κοιτάζαμε ανήσυχες η μία την άλλη , μια φουσκάλα βρέθηκε πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας. Κοιτάξαμε με νόημα η μια την άλλη και χωρίς να χάσουμε καιρό βουτήξαμε όλες κάτω.
Βρήκαμε την Ελίζαμπεθ λιπόθυμη κάτω στον πάτο της θάλασσας. Την βγάλαμε έξω και της δώσαμε τις πρώτες βοήθειες, όμως αυτή δεν ξυπνούσε. Καλέσαμε την άμπουλα να έρθει και την πήρε πρώτες βοήθειες. Ευτυχώς ο γιατρός μας είπε ότι δεν είναι σοβαρό και θα γίνει καλά.
Όταν πήγαμε στο δωμάτιο που είχαν την Ελίζαμπεθ, μόλις ανοίξαμε την πόρτα η Ελίζαμπεθ άνοιξε τα μάτια της και αμέσως είδαμε το φόβο ζωγραφισμένο στα μάτια της για το κακό που μπορούσε να συμβεί.
Από εκείνη τη μέρα καμιά από εμάς δεν πήγε τόσο βαθιά στη θάλασσα για να παίξει μπάλα. Αυτό που έπαθε η Ελίζαμπεθ θα μας μείνει αξέχαστο σε όλη μας τη ζωή!